Meilandjes halen flopkalender door de shredder: ‘Kost ons geld’

De scheurkalender die de Meilandjes op de markt gebracht hebben is geen succes. Sterker nog: er liggen er nog zóveel te verstoffen dat ze binnenkort door de shredder gaan. “Dat kost geld.”

Lang niet alles wat de Meilandjes aanraken verandert in goud. Hoewel ze succes boeken met hun tv-soap, biografieën en pension, zitten de mensen niet op hun scheurkalender te wachten. Ze hoopten dat het hét ideale cadeau zou worden voor de afgelopen feestdagen, maar we zitten bijna op de helft van het jaar en dat ding is nog steeds niet uitverkocht.

Door de shredder

Jan Dijkgraaf, de biograaf van de Meilandjes, geeft het eerlijk toe in gesprek met weekblad Party. “We hebben ook een scheurkalender gemaakt, dat is een flop geworden. Boekhandelaren zeggen dat mensen door corona meer thuis zitten en dat er daardoor minder kalenders nodig zijn.”

Hij vervolgt: “In ieder geval zijn er veel te weinig van verkocht en zitten we met een flinke voorraad van die dingen. Daar hebben we geld op verloren. We moeten er straks zelfs geld op toegeven om die kalenders te laten vernietigen.”

Drie boeken

Er zijn inmiddels drie boeken over de Meilandjes uitgebracht: die over Martien was het succesvolst, gevolgd door die over Erica en Maxime. “Ik ken ze inmiddels allemaal erg goed en we zin ook vrienden van elkaar geworden”, zegt Jan.

De biograaf vond het boek over Maxime het lastigst om te schrijven, omdat het voor een belangrijk deel over misbruik gaat. “Ik heb een stuk of tien lange interviewsessies gedaan met Maxime; bij een paar van die sessies zat ze constant te huilen. Het was moeilijk voor haar om alles weer omhoog te halen, en lastig voor mij om er als toehoorder bij te zitten.”

Arm om Maxime

Jan wilde Maxime niet troosten. “Een arm om haar heen leggen, dat doe je als schrijver vanzelfsprekend niet. Bovendien heeft ze echt angst voor mannen. Veel van haar houding komt voort uit wat er gebeurd is. Als ze met haar huidige vriend Leroy aan het stoeien is, gebeurt het nog wel eens dat ze verstijft van schrik en huilend naar boven rent.”

Hij vervolgt: “Mij kende ze dan gelukkig wel, maar toch dacht ik voortdurend: zitten we wel ver genoeg uit elkaar? Normaal gesproken geef je een verdrietig persoon een knuffel of wrijf je even over de schouder om te troosten, maar in deze situatie doe je dat als auteur natuurlijk niet.”