Sanne Wallis de Vries (52) dist frisse jongeman: ‘Even geen zin in’

Sanne Wallis de Vries heeft zichzelf opnieuw uitgevonden, maar wie denkt dat ze met haar nieuwe, kittige act Ta Mère uit is op aandacht van mannelijk schoon heeft het mis. “Geen zin in.”

Ze is op haar 52ste plotseling veranderd in een soort femme fatale: Sanne Wallis de Vries. Laatst was op de ochtendtelevisie te zien hoe ze optrad in een uitdagend, oversized overhemd, zónder broek. Is ze uit op aandacht van wilde, jonge mannen? Wil ze haar fanschare uitbreiden? Nee, niets van dat al. Ze vindt fans namelijk vooral irritant.

Frisse twintiger

Sanne werd laatst geïnterviewd door een mevrouw van het AD en halverwege werd ze gestoord door een voorbijlopende jongeman. Een ‘frisse twintiger’ die even goed moest kijken. Zit die mevrouw van de tv daar nou gewoon met haar broek áán? Hij lijkt te flirten: “Volgens mij ben jij heel erg bekend, of niet?”

Ze gaat niet in op zijn avances: “Hmm, moet ik dat beamen of ontkennen?”

De frisse knul: “Heb je niet in Wie is de Mol gespeeld?”

Sanne: “Misschien wel ja. Ik zit nu even in een interviewsituatie.”

De knul: “O sorry.”

Sanne: “Dat geeft niet. Later ben ik beter aanspreekbaar. Tot later!”

Triomfantelijk

Huh? Moet Sanne hier niet gewoon van profiteren? Zo’n frisse twintiger is immers niet zo jong dat het hen splijt en zij niet zo oud dat het hem spijt. Nee, ze is juist trots op het dissen van die knul. “Triomfantelijk kijkt ze op”, beschrijft het AD.

Sanne blijkt stiekem gewoon een schuwe vrouw: “Een oude technicus van me vertelde me dat ik goed benaderbaar ben. Hij had ook met Adèle Bloemendaal gewerkt, zij werd nooit aangesproken, mensen waren een soort van bang voor haar. Daar zou ik ook wel meer van willen hebben, want ik vind het echt niet altijd prettig.”

‘Zit liever alleen’

Ze heeft het wel moeten leren, dat dissen van haar fans. “Vroeger ging ik dan toch met hen praten en ondertussen denken: o, wat heb ik hier géén zin in. En nu kan ik gewoon zeggen dat ik liever alleen zit, of even lekker de krant wil lezen. En niemand vindt het erg als ik dat zeg.”

Tot slot laat Sanne weten dat ze er niet over péinst om zichzelf te laten verbouwen. “Ik moet het voor mijn werk ook van mijn kop hebben, mijn mimiek, dus geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om het strak te trekken. Ook mijn ogen niet, waar mensen weleens wat van zeggen.”

Fragment

Sanne als femme fatale: