Marc-Marie Huijbregts krijgt ruzie met eetbezorger, gooit deur dicht

Marc-Marie Huijbregts heeft een afschuwelijke ervaring met zijn plaatselijke Chinees achter de rug. De bezorgservice van het Tilburgse restaurant Tensum is echt beroerd, briest de komediant.

© RTL

Het is soms echt niet te doen met het bestellen van eten, klaagt Marc-Marie Huijbregts. Hij vertelt in zijn podcast over een horrorervaring met de plaatselijke Chinees. “Ik had gisteren een gedoe met Thuisbezorgd.nl. Dit was echt zó eigenaardig. In Tilburg zit een hele lekkere Chinees. Ja, echt lekker. Tsenum of zoiets heet het (bedoelt Tensum, red.).”

38 minuten

Voor Marc-Marie is het lastig om die naam te onthouden. “Ja, als ik het zie, weet ik wat het is. Snap je? Dat zijn van die letters op elkaar, dat ik denk: oh ja, dat is hier. (…) Ik heb geen zin om dat helemaal te lezen, dus dan denk ik: oh dat is die, dus het is met een T en een S en een E en een M en een U of zoiets dergelijks.”

Ah, ja, duidelijk. Hoe dan ook: “Ik had besteld en die zouden over 38 minuten komen. Ik had veel besteld, want dat doe ik dan voor een paar dagen. Ja, raar hè? Want ik dacht later ook: ik kan ook voor elke dag laten komen, maar dat doe ik dan weer niet. Dan doe ik meerdere dingen en dan bewaar ik dat een paar dagen.”

Arrogant

De bezorger van de Chinees is echt een onaardige knul, vindt Marc-Marie. “Die jongen komt en die is al een beetje niet super vriendelijk of zo. Een beetje arrogant. Zo heel erg van: ja, hier. Daarom vind ik het altijd zo fijn als je achteraf fooi kan geven, maar niet vooraf. Wat heeft het nou voor zin om vooraf fooi te geven? Je weet toch niet hoe iemand zal zijn?”

Marc-Marie doet dat daarom niet. “Dus hij geeft dat tasje, doet de deur dicht en ik denk: wat weinig eigenlijk. En hij staat nog bij zijn fiets en ik kijk zo naar de bon: ‘Peking eend’, maar dat heb ik helemaal niet besteld. En edemama-bonen. Die had ik natuurlijk helemaal niet besteld. Dus ik doe de deur weer open. Ik zeg: ‘Excuse me, excuse me.'”

But the code

De jongen op de bezorgscooter sprak Engels, aldus Marc-Marie. “Ik zei: ‘That’s not what I ordered.‘ Dus hij loopt zo terug, zegt hij: ‘Yes, but the code.‘ Zo’n code staat er dan bovenop. Dus ik geef hem dat tasje en ik loop naar binnen om de computer te halen en ik zie die code. Hij zegt: ‘Ja, it’s the same code.’ Ik zeg: ‘No, it’s not.‘ Totaal andere letters ook.”

“‘It’s not the same code!‘ En toen zegt hij: ‘You have to take it.‘ Ik zeg: ‘I don’t have to take it. I’m not gonna take it. I’m gonna close the door now.‘ Ik zeg: ‘Did you give it somewhere else, my food?‘ ‘No, no, no, but you have to take it.‘ Ik zeg: ‘No, no. I’m not gonna take it. I’m gonna close the door.‘ Want ik dacht: dan geeft hij mij gewoon die zak en dan heb ik het.”

Onverstaanbaar

Uiteindelijk zat Marc-Marie zónder Chinees eten. “Dus toen zien wij hem nog heel lang voor de deur zo op zijn telefoon staan te kijken. Toen dacht ik: nou, dan bel ik het restaurant. Daar neemt iemand op die ik gewoon echt niet versta.”

Van Pekingeend naar pure woede: Marc-Marie zat zich thuis hélemaal op te vreten. En toen de juiste bestelling anderhalf uur later alsnog kwam aankakken, was het leed pas echt compleet: hij was niet meer thuis. De babi-pangang-bezorger probeerde het nog bij buurman Arijan van Bavel op nummer 95, maar die deed ook al niet open. Wat een leed…