Gewone mensen vallen Yves Berendse lastig bij bagageband: ‘Pff’

Yves Berendse heeft het tien jaar lang geprobeerd, maar nu is het eindelijk gelukt: die grote doorbraak. Het enige nadeel? Herkend worden. Gewone mensen hebben hem lastiggevallen bij de bagageband…

© NPO

Tien jaar lang schreeuwen in kroegen en dampende feesttenten om eindelijk een échte BN’er te worden: Yves Berendse heeft het helemaal gemaakt. Maar ja, dan staan er ineens wel overal mensen die durven te zeggen: ‘Hé, ben jij niet die van…?’ Arme Yves. Hij wilde alleen maar beroemd worden, niet aangesproken. En juist dat is wat er nu gebeurt.

Geen Nederlanders

Het maakt het leven lastig, aldus Yves. Hij kan nu alleen nog met zijn vriendin op vakantie naar verre oorden, zonder Nederlanders. “We zijn allebei erg verknocht aan de Verenigde Staten, dus we hebben daar een rondreis gemaakt. Begonnen in New York, toen Washington — ik wilde op de foto voor het Witte Huis — en vervolgens naar Nashville.”

Echt heel fijn, zonder al die Nederlanders, vertelt hij in de LINDA. “”De bekendheid heeft ertoe geleid dat ik dit werk kan doen, dus ik klaag niet, maar ik moet zeggen dat die drie weken Amerika wel heel fijn waren. Ik ben nergens een Nederlander tegengekomen, niemand wist daar wie ik was.”

Schril contrast

Die paar weken in Amerika hebben Yves en zijn vriendin ‘afgetopt’ — wie kan dit woord nog horen nu het dagelijks uit de mond van Bas Smit komt? — op Curaçao. En daar begon de ellende: állemaal Nederlanders. Het was een ‘schril contrast’ na al die anonieme weken in de VS, aldus de zanger.

“We landden op Curaçao min of meer tegelijkertijd met een vlucht uit Nederland. Stonden we na drie weken anonimiteit ineens met tweehonderd Nederlanders bij de bagageband. Toen er eentje vroeg om een selfie, was het hek natuurlijk van de dam. Toen zag ik Sophie wel even met haar ogen rollen.”

Elf uur

Yves en zijn vriendin kunnen ook al niet meer uitgaan, besluit hij. “Alles went, maar ik ben me er wel bewust van dat ik niet zomaar ergens bezopen aan de bar kan gaan hangen. Het is niet dat ik superlosbandig ben, maar tegenwoordig let ik wel meer op, ik ben voorzichtiger. Dus ik ga niet meer tot twee uur ’s nachts naar café Bolle Jan.”

“Als ik daar op zaterdagavond om elf uur binnenstap… dat is niet leuk voor de vrienden met wie ik ben. Mensen hebben dan vaak een slokkie op, willen op de foto: dan ben ik de hele avond bezig. Het is altijd leuk en aardig, maar het heeft er wel toe geleid dat ik dat soort dingen amper nog doe.”