Guido Weijers krijgt vraag van Revu: ‘Ben jij een soort huisjesmelker?’

Guido Weijers is steenrijk geworden als cabaretier, maar is naar eigen zeggen geen big spender omdat hij het merendeel in vastgoed investeert. “Ben je een soort huisjesmelker?”

© RTL

Een theatertournee met volle zalen levert veel geld op. Heel veel geld. En dus zijn alle succesvolle cabaretiers in ons land ruimschoots multimiljonair. Ook Guido Weijers behoort tot de gelukkigen. In de zomer van 2023 leek Yvonne Coldeweijer roet in het eten te gooien: zij stelt dat hij een ‘vuile hond‘ is, maar kwam uiteindelijk nooit over de brug.

Veel geld

Guido is dus nog steeds een gevierd cabaretier. “Ik heb alles wat ik wil hebben, ik speel in de grootste zalen, dus er staat niks meer op mijn wensenlijstje. Er is op het gebied van geld of succes niets dat ik niet heb gedaan of beleefd. Ik ben op dat vlak extreem tevreden”, zegt hij in de Nieuwe Revu.

Heeft al dat geld rare dingen met hem gedaan? “Nee, nee. Ik ben niet iemand die in Ibiza op de dansvloer een fles champagne van 1000 euro gaat leegspuiten om maar te laten zien dat ik geld heb.”

Sneakers

Guido is naar eigen zeggen heel gewoon gebleven. “De spijkerbroeken die ik draag zijn niet duurder geworden, ik loop nog gewoon op sneakers en niet op Italiaanse designersloffen.”

Waar gaat al het geld dan heen? “Mijn geld stop ik in vastgoed, omdat succes voor mij vrijheid betekent. De vrijheid om te doen en laten wat ik wil, met de mensen die ik leuk vind. Dat kan als je gewoon fijn kunt leven. Ik ben niet van de luxe, wel van het comfort.”

Huisjesmelker

De Nieuwe Revu vraagt zich daarop af: “Ben je een soort huisjesmelker?”

Daarop zegt Guido: “Ik woon in Breda, heb een vakantieboerderij in Zuid-Limburg en een appartement in Amsterdam. Daar zou ik goed mee kunnen verdienen, maar ik ben zo’n sukkel die dat niet per se verhuurt. Daar ben ik dan weer te laks voor. In mijn geboortedorp heb ik wel een pand gekocht dat ik heb laten ombouwen tot restaurant.”

“Dat is niet het beste verdienmodel, tenzij ik er gipsen wandjes in had geknald en er tien appartementen van had gemaakt. Maar ik dacht: hoe gaaf is het als in mijn geboortedorp op een plek waar nu niks is straks een terras staat, dat het leeft als ik er voorbijfiets? Dat was een droom – en dat is gelukt.”